Ο Αριστείδης Ρήγος έχει μια βαθειά βιωματική σχέση με τη φωτογραφία που ανακαλεί μνήμες και αισθήματα και εκθέτει στη Photovision Art προσκαλώντας τους θεατές στην δική τους ανάγνωση.

Καλλιτεχνική φωτογραφία για μένα είναι η παιδική νοσταλγία, είναι η λήψη που έκανα ως παιδί και το αποτέλεσμα που διαβάστηκε από πέντε διαφορετικά ζευγάρια μάτια, πέντε διαφορετικές ερμηνείες έλαβε. Είναι η λήψη που αποδόθηκε και το «κρυφτό» μου, η «αταξία» μου, αυτό που άλλος κανείς δεν κατάφερε να δει, και ήταν αυτό το στοιχείο που με κάνει να γελάω πονηρά και να το κρατάω για μένα.
Η καλλιτεχνική φωτογραφία είναι ανάμνηση, είναι ένα δευτερόλεπτο που «σκότωσες» πατώντας την «σκανδάλη» και όταν το κοιτάς μπορεί να αναζωπυρώσει ολόκληρες εποχές, συναισθήματα, μυρωδιές… Ακόμα κι ανθρώπους αναβιώνει που μπορεί να μην είναι πλέον καν δίπλα σου παρόντες, αλλά κατοικούν εκεί, στο σκηνικό της που αποτυπώθηκε στο «κλικ».
Είναι η διαλογή φωτογραφιών που ανέβαλες να εκτυπώσεις κι όταν τελικά το έκανες, μετέφερες πλέον την ανάμνηση σε ένα άλμπουμ, σε ένα κομμάτι χαρτί, και σου αρέσει κάθε φορά που το ανοίγεις. Ίσως σου θυμίζει την υφή του δερμάτινου οικογενειακού άλμπουμ που άνοιγες πάνω στο χαλί, κάποια Κυριακή απόγευμα, και ας πλαστικοποιήθηκε πλέον το δικό σου. Στα φύλλα του, φέρει εξίσου αναμνήσεις απ’ όλα αυτά που -ίσως- μέσα σου φοβάσαι ότι θα τα πάρει η λήθη.
Είναι η φωτογραφία εκείνη η θολή με τον στραβό ορίζοντα και τον καμμένο ουρανό, με τα χίλια συναισθήματα, που κέρδισε την θέση της στο κάδρο στον τοίχο, δίπλα σε εκείνη ενός νησιού με τα γαλαζοπράσινα νερά και τις χίλιες πληροφορίες -άψογα φωτισμένες και πολύχρωμες- που την βαρέθηκες.
Καλλιτεχνική, για μένα, είναι η φωτογραφία ωμή –RAW– όπως την είδα και με ενέπνευσε να την καδράρω εκείνη την στιγμή. Οι δυνατότητες αμέτρητες στην μηχανή να με βοηθήσουν να την ζωγραφίσω στον αισθητήρα της και έπειτα να την μοιραστούμε και αν θες σου την χαρίζω να βγάλεις την δική σου ιστορία πάνω της. Οι επιλογές μετά την λήψη ένα τσουβάλι ολόκληρο, αλλά εγώ το ξέχασα στο αμάξι… Το μόνο που θέλω να δεις, είναι αυτό που είδα εγώ…

-Παρελθόν-
Είναι η λήψη εκείνη με τα παιδιά που παίζουν ανέμελα και το απαθανατίζω επειδή νοστάλγησα το δικό μου το τόπι, την θέλω στην συλλογή μου και πατάω το κουμπί επείδη ένιωσα ότι μεγαλώνω.

Σανίδα

-Μέλλον-
Είναι η λήψη την ώρα που το δειλινό χαρίζει απλόχερα τα χρώματα στο τοπίο και στο βάθος ένα καράβι ταξιδεύει και προμηνύει την δική μου επιστροφή στην πραγματικότητα που με γεμίζει και με αδειάζει ταυτόχρονα.

Μπαλκόνι

-Παρόν-
Εγώ την βλέπω σαν στάση να πιαστώ πάνω της και να ατενίσω τον ορίζοντα να διαλέξω που να πάω και την παρέδωσα στον αισθητήρα, πλέον την κοιτάω και βλέπω πίσω από την λήψη. Διάλεξε ΕΣΥ τι θέλεις να δεις.

Άγκυρα